çocuklar var , bizim çocuklarımız...
Sabahları dar gelir yatak , düşerler sokağa.
İncecik sesleriyle , uzanır ekmeğe elleri,
Hasretleri uçurumda ipince bir çiçek,
Kara bir sevdayı anlatır tatlı dilleri
çocuklarımız var ; gözleri zeytinden kara
Kucaklarında koca bir zemheri
Ekmeklerine katıktır demir pası
Derin bir yaradır , sorgulanmalı
Kanayan yaşamları , afetler sonrası...
çocuklarımız var , yorgun uzanır,
Renkli rüyalar arar karanlık gecelerde
Direnirler alın yazılarını değiştirme uğruna
En sarp vadileri hiçe sayıp yürürler
Islakta olsa gözleri , umutla bakarlar yarına
çocuklarımız var , uçamaz , kanatlanırlar
Ceplerine doldurmak için güneşi
Mızrap acısı dokunurken gönül tellerine
Avuçlarımda ninniler ağıtlaşır
Yanarım , yasağa suskun ana dillerine
Kullanıcı Yorumları